Onderweg, op weg naar weet ik waar, groeten motorrijders elkaar. Hun groet kan variëren van een joviaal uitgestoken hand tot een bescheiden hoofdknik. Er zijn er die de linkerhand losjes optillen van het stuur. De vingers richten zich even op. Automobilisten doen dat niet. Als motorrijder ontmoet ik ook vaak de zijwaarts uitgestoken hand. De wijsvinger. De duim. De snelle jongens hebben daar net geen tijd voor. Het groeten gaat bij hen snel en subtiel. Meestal groeten ze met de rechtervoet. Het hieltje gaat dan even omhoog. Maar er wordt gegroet. Zo onderscheiden ze zich van de andere weggebruikers. En ze staan zich ergens op voor. Waarom zou je je anders willen onderscheiden van anderen die dezelfde weg gaan als jij? Onderwijsmensen van de openbare signatuur doen dat ook. Zich onderscheiden, zich ergens op voor staan. We hebben alleen nog 'geheime handdruk' nodig. Een ritueel. Zoals veel van onze jongeren. Die halen de ingewikkeldste toeren uit met hun handen, puur ter begroeting van een groepsgenoot. Sektariërs doen het. Gelovigen doen het. Even een kort ritueel. Vaak dragen ze daarbij nog een onderscheidend sieraad, of showen een treffend kledingstuk. Je ziet zo dat je bij elkaar hoort. Je weet dat je voor dezelfde zaak staat. Ik ben op zoek naar een ritueel of een kledingstuk dat tot uitdrukking brengt dat wij geen vertegenwoordigers zijn van een speciale religieuze, levensbeschouwelijke, politieke of etnische groepering, maar dat wij slechts borg staan voor kwaliteitsonderwijs.
Inzenden tot 11 juni.
Weet je dat op sommige plaatsen, in het buitengebied van het Noorden waar ik woon, automobilisten die elkaar passeren op een smalle weg elkaar ook even groeten.
BeantwoordenVerwijderenDoe daar als import Noordeling ook aan mee en moet zeggen dat ik het altijd een beetje leuk vind.
Een ritueel voor kwaliteitsonderwijs : moet ik nog even over nadenken. Vind ik geloof ik niet nodig.