Begin van elk schooljaar is voor mij als 1 januari

Schoolvakanties vind ik lastig. Ik moet meestal minimaal een week afkicken van de adrenaline rush die ik krijg van het werk. Niet in de laatste plaats omdat er tegen het eind van een schooljaar nooit helderheid is of alle vacatures wel gevuld kunnen worden en met welke mensen. Stichting Boor is een vrij grote organisatie, waar men (terecht) aan veel mensen verplichtingen heeft. Als een school terugloopt in formatie, moeten leerkrachten elders worden geplekt. Dat kan lastig worden als een school met een helder, duidelijk concept als de onze, mensen toegeschoven krijgt die niet meteen passen binnen dat concept. Gelukkig starten we dit jaar met nieuwe mensen die daar wel in passen. Die tegelijkertijd gekoppeld zijn aan oudgedienden die hen wegwijs in de organisatie kunnen maken.
Maar hoe anders gaat dat in het bedrijfsleven?
De adrenaline rush heeft dus minimaal nog een week  na gegonsd in mijn lichaam, in mijn hoofd.

 Vervolgens is daar de rust. Vind ik wennen. Wat moet je dan ineens gaan doen? In de tuin werken? Houd ik niet zo van. De hond uitlaten? Beetje fietsen? Beetje mediteren? Of gewoon weg, op vakantie.

Afgelopen weken heb ik van alles gedaan. Maar vooral veel zitten mijmeren over het leven, mijn leven, mijn leven met mij gezin, mijn leven in relatie tot mijn werk, mijn leven in relatie tot mijn interesses, passies en verlangens. En over mijn werk, mijn werk in relatie tot mijn leven, mijn werk in relatie tot mijn interesses, passies en verlangens. Dat lijkt hetzelfde, maar dat voel ik toch anders. Gelezen, ik heb lekker veel gelezen: Handboek meditatief ontspannen, Spiegelogie van Willem de Ridder (echt geweldig), Theory U, van Otto Scharmer. Gedoken in de volledige geschriften van Zhuang ZI, volgens velen de grootste relativist, in ieder geval het klassieke boek van het taoïsme. Een aanrader!!!
Een voorbeeld van een verhaal uit: Zhuang Zi:

Een taoïstisch verhaal over gelijkmoedige acceptatie

Op een morgen ontwaakt een boer in het oude China bij het kraaien van de haan. Zoals altijd, kijkt hij eerst uit het raam om te zien hoe zijn paard erbij staat. Hij schrikt. Geen paard te bekennen. De heuvel tegenover zijn hut is leeg.

In de loop van de ochtend komen één voor één de buren langs en beklagen de boer om zijn lot. Wat moet hij nu beginnen? Zonder paard kan hij z'n land niet ploegen en dus komt er geen brood op de plank. Het geweeklaag is niet van de lucht, maar de boer blijft kalm.

"Ach," zegt hij, "we zien wel hoe 't afloopt."

Twee dagen later. De boer ontwaakt, kijkt uit gewoonte naar buiten en ziet daar tot zijn verrassing z'n paard staan. Met nog twee andere paarden ernaast. Die moeten achter het trouwe dier zijn aangedraafd. In de uren daarna komen de buren weer langs. Eén voor één. "Wat heb jij een geluk zeg. Zo heb je geen paard, en zo heb je drie paarden. Gefeliciteerd!"

"Ach," antwoordt de boer, "we zien wel hoe 't afloopt."

Diezelfde middag probeert de zoon van de boer één van de nieuwe paarden te berijden. Het beest is daar duidelijk niet van gediend. Als de jongen op zijn rug springt, begint het geweldig te bokken. Met een wijde boog vliegt de boerenzoon door de lucht. Bammmm. Gebroken been. Als de buren horen van het ongeval, komen ze de boer wederom beklagen. "Wat ben jij een pechvogel zeg. De oogst staat voor de deur. Wie moet jou nu helpen om het gewas van het land te halen?"

"Ach," luidt de reactie, "we zien wel hoe 't afloopt."

Drie weken later verschijnen de ronselaars van de keizer in het dorp. Ze komen alle mannen tussen de zestien en dertig jaar inlijven om oorlog te voeren tegen een naburige staat. En zo'n oorlog kan jaren duren. Alle jongens moeten nog diezelfde dag mee. Behalve de zoon van onze boer, die ligt met een gebroken been op zijn strozak. Als de buren dat vernemen, kloppen ze weer bij hem aan. "Oh, wat een ellende. Wij zien onze zonen misschien wel nooit meer terug, terwijl die van jou over een paar weken weer op z'n benen staat. Het lot is jou wel erg gunstig gezind."

"Ach," is het enige dat de boer weer zegt, "we zien wel hoe 't afloopt."

* * * EINDE * * *

Heb ik wel even over zitten mijmeren. Ben er nog niet uit.

Vlak voor de vakantie kreeg ik een leestip van @annetteschulte naar aanleiding van de blogpost over de levenscyclus van de school: Leven en werken in het ritme van de seizoenen - op basis van de I Tjing, van Jaap Voigt.

Het model dat in dit boek wordt aangedragen , is een leidraad voor iedereen om in een natuurlijk ritme te leven. Dat helpt ons niet alleen staan de te blijven, maar ook daadwerkelijk creatief te zijn te midden van een turbulente buitenwereld.

Op bladzijde 64 lees ik: plan je zomervakantie zodanig dat je die ook als bezinningstijd kunt gebruiken. Ga na of er wellicht bijsturing nodig is? Reflecteer eens op je neiging tot doorschieten naar arrogantie etc. Sta daar bij stil en onderzoek of er dingen zijn die je echt langzamerhand moet lostlaten. Onderzoek of je toch water bij de wijn (van de waarheid) hebt gedaan. Op bladzijde 71: eind juli begin je een eerste inzicht te krijgen in wat de werkelijke prioriteiten in je leven zijn en wordt duidelijk hoe je deze tot half december gaat vormgeven.

Geweldig boek!

Ik heb het nog niet eens gehad over de nieuwe muziek die ik de afgelopen weken heb ontdekt.

Maandag 16 augustus gaan de schooldeuren hier open. Dan start het nieuwe schooljaar en verwelkom ik de leerkrachten van Odbs Pierre Bayle. Samen gaan we er een mooi jaar van maken.
Een van mijn goede voornemens voor komend schooljaar is (en ik nodig iedereen uit mij daarbij te helpen in de vorm van feedback) mijn aanwezigheid en aandacht anders te verdelen over de twee locaties die we hebben.  Ik wil graag meer echte ontmoetingen met leerkrachten, leerlingen en ouders, meer betrokkenheid en meer interactie. Ik weet dat ik dat nodig heb.Ik weet dat wij dat nodig hebben.