Creativiteit en ruimte in het onderwijs

Ik werd gisteren attent gemaakt op een video van TK Tunstall door mijn goede twittervriend @JeroenL0uis. We twitterden wat: hij had een nieuwe Basgitaar gekocht en ik schepte  op over het feit dat ik de hele dag bezig was op de gitaar. Ik probeerde een nummer van ZZ Top onder de knie te krijgen, eigenlijk voornamelijk de solo. Op Youtube vind je tal van instructie video's, ook voor dit nummer. Op de instructie video van Rob Riley (die een uitvoering van Buddy Whittington speelt) vertelt Rob over een Boss Loopingstation RC-2. De Boss ondersteunt zijn gitaarspel. Rob zet via de Boss het akkoordenschema in een loopt en soleert en zelf overheen.
Dat apparaat wilde ik meteen  hebben! Waarop @JeroenL0uis mij verwees naar de video van TK Tunstall. Een geweldig optreden!
En het leverde binnen ons gezin een uitermate interessant gesprek op. Een gesprek over de kracht van het individu wanneer deze in staat is om de techniek, die ons allemaal ter beschikking staat, optimaal toe te passen en wat dat voor de kracht van een groep, een community kan betekenen.
Kennis haal je tegenwoordig overal vandaan (de democratisering van de kennis; zie alle links hierboven), het ontbreekt aan creativiteit binnen het onderwijs en in de samenleving, aldus Ken Robbinson.


Het programma Beter Presteren zorgt al een poos voor onrust en verdeling binnen de Rotterdamse onderwijs wereld. Zelf heb ik sterk de indruk dat wethouder Hugo de Jonge de Amsterdamse wethouder Lodewijk Asscher de loef wilde afsteken. Wij gaan het hier beter doen dan in Amsterdam! Ik houd van die voortvarendheid, maar je boet vaak in aan communicatie: onrust en verdeling!


De verdeling in verschillende kampen heeft onder andere te maken met de vraag of je het leeringen kunt aandoen om hen onder te dompelen in een omgeving die puur resultaatgericht/ opbrengstgericht is. De hele discussie of kinderen moeten spelen of moeten leren, wel of niet van spelen leren, wel of niet het spel verliezen als er alleen maar nadruk ligt op leren, wordt hier voor de zoveelste keer nog eens dunnetjes overgedaan. Wat blijft er over van het Talentenonderwijs? Een discussie overigens die zich laat horen door alle lagen van het Primair Onderwijs.


Ook op het niveau van de leerkracht: Waar ligt voor hen de ruimte en de mogelijkheid tot creativiteit? 
Onlangs verscheen een onderzoeksverslag gericht op de professionaliteit van de MBO docenten (http://tinyurl.com/43mgfsz). Wat zijn de parallellen met het PO en welke conclusies moeten wij trekken?

Quote: " In de discussie over de positie van de docent in het MBO wordt de afgelopen tijd in sterke mate de nadruk gelegd op het versterken van de zelfstandige handelingsvrijheid van de docent als professional. Immers, een professional beschikt over zodanige kennis en ervaring dat deze een aparte positie inneemt in de uitoefening van een professie. Dit is in vele beroepen een geaccepteerd uitgangspunt. In een groot aantal beroepsgroepen wordt het begrip professionaliteit in het dagelijkse werk als belangrijk onderscheidend criterium gebruikt om te bepalen of een bepaalde groep personeelsleden wel of niet bevoegd is tot het zelfstandig verrichten van bepaalde handelingen. Het zelfstandig handelen vindt plaats binnen een scherp gedefinieerde set handelingen en altijd in de context en binnen de (bestuurlijke) randvoorwaarden van de organisatie. Spanningen met het management zijn in de context zeldzaam; het is duidelijk wie waarover gaat en wat het betekent om als professional een bepaalde mate van zelfstandige handelingsvrijheid in de uitoefening van het beroep te hebben."

TK Tunstall laat me wederom zien dat creativiteit voor een groot deel stoelt op aanwezige kennis en vaardigheden. Die bieden een ieder de ruimte om talenten uit te bouwen, de ruimte te nemen.





Ik hoor en lees graag als jij daar anders tegen aan kijkt!