Een mooie paradox vind ik dat je, van zaken waar jij je aan ergert, veel over jezelf kunt leren. Ze bieden je in ieder geval de gelegenheid om eens goed naar jezelf te kijken.
En juist op het moment dat ik dit schrijf, word ik geroepen door een ambulante leerkracht. Ik ben nodig in een klas. Een leerling gaat daar ver over de schreef. Hij is verontwaardigd en gooit zijn spullen naar het hoofd van de juf. Natuurlijk gaat dit veel te ver, maar ik ben zelf ook druk aan het werk....en de juf moet weg, naar de zwemles.
Dus ik haal diep adem, tover een welgemeende glimlach op mijn gezicht en kom in actie.
De leerling zit nu rustig in mijn kantoor. Hij werkt, ik werk weer en over 10 minuten heb ik een afspraak met de zorgcoördinator. Deze leerling staat nu niet op de agenda, maar ik zet hem er toch maar even bij.
Ondertussen liggen zijn klasgenootjes in het zwembad. De ambulante leerkracht probeert de diverse 06 nummers die achter de naam van de leerling op de lijst staan. De ergenis is weg, was al weg toen ik de klas binnenstapte.
De zorgcoördinator komt binnen, deze leerling moet dan toch even elders worden geparkeerd. Een volgend lastig moment. Hoe ga je hier mee om? Telkenmale een welgemeende glimlach komt te gemoet aan wat dit knulletje nodig heeft. Het grensoverschrijdende gedrag wordt gevoed door onveilige situaties waar hij thuis en op straat keer op keer mee wordt geconfronteerd. Lukt het me om die glimlach morgen weer te voorschijn te halen en overmorgen weer?
Pema Chodron vertel hierover.
(met dank aan www.lifehacking.nl)
