Op dit moment ga ik de 8e week in op de Waaier. Eigenlijk de 7e, want de eeste week in mei was de school dicht, vakantie.
Mijn grootste valkuil is dat ik te veel, te snel wil. 'Laat de organisatie rouwen om de verandering en over het afscheid van de oude directeur,' werd me verteld. 'Kijk in het eerste jaar rond, manage by walking around, zie wat er moet gebeuren, verzamel je informatie, informeer mensen van je bevindingen zijn, luister naar de verhalen, creëer een gezamenlijk beeld van de toekomst en ga daar mee aan de slag.' En het is niet dat ik dat niet wil, het is niet dat ik dat niet doe. Wat ik op dit moment op deze school mis, is een inbedding, een structuur waar binnen zaken, bewegingen, de gezamenlijke verhalen, wensen en verlangens, de gezamenlijke kijk op het onderwijs mogelijk zijn.
Het interessante is dat die verhalen er wel zijn. We kunnen dus op zoek naar het beste dat al aanwezig is, om van daaruit een voorstelling te maken van wat zou kunnen zijn; beelden vormen bij onze gewenste toekomst. Daarna moeten we 'slechts' aan de slag met het vinden van mogelijkheden om die toekomst te creëren, implementatie en borging. Een heerlijke klus!
'Je gaat zo snel,' zei Manal. Manal gaat komend schooljaar mede vormgeven aan de nieuwe zorgstructuur op onze school. 'Het lijkt wel of ik in een sneltrein zit.' Dit zijn wel de serieuze signalen, daar kun je maar beter naar luisteren. Dus vertelde ik Manal het verhaal van de koning die nogal verbaasd was over het feit dat zijn volk zo klaagde - De raadgever van de koning nam hem mee naar zee. 'Wat ziet u, koning?' vroeg de raadgever. De koning verklaarde dat hij slechts water zag. Ook na herhaaldelijk aandringen van de raadgever om vooral dieper te gaan, zag de koning niets dan water. 'Ik zie golven, sprak de raadgever. Een voortdurende afwisseling van hoog en laag, van top en dal, een vloeiende beweging van spanning naar rust en weer verder.' De koning glimlachte.
Manal maakt tegenwoordig een golvend gebaar met haar hand als ze vindt dat ik de sneltrein instap.
