Het heeft bewogen, schreef Ida Gerhardt. En dat heeft het. We hebben een bewogen jaar achter de rug. Onderstaand verhaal gaf mij moed, rust en richting.
Een oude Hindoe meester werd moe van het geklaag van zijn leerling. Dus stuurde hij de leerling op een morgen om wat zout. De ongelukkige leerling kwam terug met het zout en kreeg de instructie een handvol zout in een glas met water te doen en het vervolgens op te drinken.
“Hoe smaakt het?” vroeg de meester. “Bitter, smerig,” spuwde de leerling.
De Hindoemeester vroeg toen om een handvol zout in de beek te gooien. Toen vroeg de meester om uit de beek te drinken.
“Hoe smaakt het?” “Fris, lekker,”antwoordde de leerling.
“Proef je het zout?”
“Nee,”antwoordde de leerling.. De Hindoemeester bood de jongen zijn hand. “De pijn van het leven is puur zout; niet meer en niet minder. De hoeveelheid pijn in het leven verandert niet. Maar de hoeveelheid bitterheid die we proeven is afhankelijk van hoe we de pijn dragen. Wanneer je dus pijn hebt, lijdt, wees dan geen glas, word een beek, een rivier, een meer.
