Plafonds

-Bestaat er een plafond?- is een terugkerende vraag binnen het onderwijs. 

Volgens mij bestaat er alleen maar een plafond als we dat zelf aanleggen. Natuurlijk leveren onze leerlingen interessante uitdagingen op. De belangrijkste uitdaging vind ik dat wij onze kinderen het geloof in de eigen 'veranderbaarheid' moeten bijbrengen. Elk kind, op elk niveau is in staat om te leren. Reken maar dat het wonderen doet voor je zelfvertrouwen, als je merkt dat je inderdaad iets nieuws kunt of weet. Iets waar je voorheen geen idee van had.

Een andere interessante uitdaging is het leren omgaan met fouten. Want waar geleerd wordt, moeten fouten

worden gemaakt. Dat is vaak de enige echte manier om te leren. Dit principe bevalt me zo goed, dat ik regelmatig   fouten maak.

Als een kind fouten durft te maken, durft te onderzoeken, durft uit te proberen, dan zet het flinke stappen. Daarom roep ik elk kind, maar ook elke volwassenen op: 'Maak fouten'. Worden we met elkaar alleen maar sterker van. 

En toch begint het daar binnen het onderwijs voor mij te wringen. Volwassenen die fouten maken. Die fouten blijven maken. Ligt daar een plafond? Leerkrachten die klassen verknallen. Hoe lang mag dat dan doorgaan? Hoe groot is je 'veranderbaarheid' na 20 jaar voor de klas?

Kinderen hebben maar eenmaal de kans om de basisschool of de speciale basisschool te doorlopen.

Dat legt een enorme druk op de grote groep leerkrachten die zich dat elke dag realiseert en elke dag weer de randvoorwaarden schept die er toe bijdragen dat leerlingen geen plafond opmerken en toch bezig zijn in de zone van hun naaste ontwikkeling. 

Die helden en heldinnen halen alles uit zichzelf en leren kinderen veel uit zichzelf te halen.